Życiowa układanka

Puzzle to świetny sposób na oderwanie się od... wszystkiego.
Dosłownie i w przenośni.
W dodatku, jeśli ma się skłonności do uzależnień (ja mam :-) to można wpaść jak śliwka w kompot.
Już kombinuję, jak zorganizować sobie miejsce na układanie kolejnych puzzli (duży stół mamy tylko 1).

Układając, myślałam nie tylko o tym, jak znaleźć kolejny kawałek układanki, również o wielu innych sprawach.

Układanie puzzli to trochę jak "budowanie" swojego życia.

Każdy ma swój sposób.

To, jak ułożenie obrazka z małych części.

Na początku mamy chaos. 

500 części to dla mnie - wyzwanie :-)

Aby okiełznać chaos, każdy ma swój własny sposób.

 Ja zaczęłam od posegregowania części (kolorami i motywami).

Przekładając na sposób na życie:

Rodzina to rodzina.

Relacje z przyjaciółmi to relacje z przyjaciółmi.

Praca to praca.

Jasne oddzielenie "obszarów. 

Nie mieszam puzzli...

Ktoś być może zacząłby układanie od ramki (określenia swoich granic?)

Ktoś inny od ułożenia nieba (marzyciel?)

Ktoś inny od głównego motywu (twardo stąpający po ziemi?)

itd. 

Posegregowane części układanki

 No i mamy efekt pracy! 

Wytrwale i cierpliwie układałam, aż dobrnęłam do celu...

Udało się!!!!! 

Najtrudniejsze do ułożenia dla mnie było... niebo :-) wiem, co to znaczy :-)

I myślę,że to nie był przypadek, że obrazek, który wytrwale układałam to wielka ciężarówka, spychacz, który toruje sobie drogę...

Obiecałam sobie, że następny będzie piękny krajobraz, z dużą ilością puzzli, składających się w niebo.
Będzie miał, co najmniej 1000 części :-)